Een High School ervaring voor ouders
"Wat zijn wij trots dat onze dochter dit gedaan heeft. Dat ze haar droom is gevolgd en dat ze zichzelf heeft overwonnen in moeilijke tijden. Daardoor is ze geworden wie ze nu is; een sterke, krachtige vrouw!"
Ik ben moeder van 4 kinderen en Eline is onze oudste dochter. We hebben het geluk gehad dat we met het hele gezin twee jaar in Maleisië hebben kunnen wonen. Een fantastische ervaring; het andere klimaat, de andere cultuur maar ook de andere school! De kinderen gingen daar naar de Amerikaanse Internationale school. En daar is dan ook de wens van Eline geboren om ooit nog eens op een echte Amerikaanse school les te volgen. Eerlijk gezegd hebben wij hier jaren niet echt aandacht aan besteed. Ze zei wel dat ze naar een High School wilde, maar wij dachten dat deze wens vanzelf wel weer over zou gaan. Niets was minder waar. Toen Eline in het vierde jaar van de havo zat had ze alle informatie over het volgen van een High School al bij elkaar gezocht en moesten wij mee naar een informatiedag. Heel interessant, heel verwarrend want het werd nu wel heel echt!
En dan ineens is daar de dag dat ze dan ook echt vertrekt. Twee avonden hiervoor was er paniek in huis. Eline wilde toch eigenlijk niet gaan, ze vond het vliegen eng, de nieuwe reisgenoten eng, het gastgezin eng en ineens was de wens om naar de High School te gaan helemaal niet meer aanwezig. Toen werden wij als ouders al getest, maar we waren er op voorbereid... natuurlijk moest ze wel gaan, natuurlijk was het niet eng en zou ze anders spijt krijgen. We wisten zeker dat ze over een paar dagen zou ze trots op zichzelf zijn! Met pijn in mijn hart, maar overtuigd dat ze door moest zetten, kwamen we de laatste dagen door. Met het hele gezin gingen we Eline uitzwaaien. Het was fijn dat ze met een hele groep naar New York zou vliegen, maar die hele groep werd natuurlijk ook uitgezwaaid en dat betekende dat we uiteindelijk met zijn allen stonden te huilen. Brrr…daar ging onze dochter van 16, helemaal alleen naar de andere kant van de wereld naar een voor ons onbekende bestemming.
Ik weet nog goed dat we met name de eerste dagen ieder uur wel tegen elkaar zeiden hoe spannend we het vonden, of het wel goed met haar ging, waar ze nu zou zijn en of iemand al contact met Eline had gehad. Maar toen ze op Skype ons kon vertellen dat ze goed aangekomen was in Montana en dat het gastgezin haar heel hartelijk had verwelkomt, kwam er rust in ons gezin. En die rust is eigenlijk het hele jaar gebleven. We hadden regelmatig contact via Skype, waardoor we ook goed konden zien hoe het met haar ging.
Natuurlijk zijn er ook momenten geweest dat ze verdrietig of boos was. Ik denk ook wel dat er situaties zijn geweest waarop Eline het liefst weer naar huis was gekomen. Maar wij als ouders zijn hier nooit op in gegaan. Dit was haar keuze en daar stonden wij volledig achter. Het was ontzettend goed voor haar ontwikkeling, ons kleine meisje zou (figuurlijk) een stuk groter, volwassener en zelfstandiger terugkomen. En daar hoorden uiteraard ook de mindere momenten bij. Ik moet wel eerlijk toegeven dat als Eline huilend op Skype was, dat ik dan even wegging en het aan haar vader overliet om haar weer in een positieve stemming te krijgen. Tja, zo heeft ieder zo zijn eigen rol in het geheel.
Voor je het weet blijkt het jaar dan ook weer zo voorbij. Eline haar vader was in de gelegenheid om haar op te halen en nog een week daar te blijven. Heel erg leuk, op die manier kon ze allerlei dingen laten zien waar we het afgelopen jaar over hadden gehoord en hoefde ze ook niet alleen terug te reizen. Dus konden wij, met spandoek, bloemen en een bordje met een frikandel, vader en dochter op Schiphol een warm welkom geven. Thuis werd dat door vriendinnen en familie nog eens dunnetjes over gedaan. Wat was iedereen weer blij om Eline weer te zien! Dan is een jaar ineens wel weer erg lang.
Het is niet moeilijk om het gevoel weer terug te roepen uit mijn herinnering. Het was voor iedereen een spannende, maar vooral verrijkende tijd. Door de verhalen van Eline leek het of wij af en toe ook even in Amerika zaten, of wij ook een stukje van de cultuur en "gekke" gewoontes meemaakten. Maar het gevoel wat altijd weer overheerst als ik eraan terugdenk is TROTS. Wat zijn wij trots dat onze dochter dit gedaan heeft. Dat ze haar droom is gevolgd en dat ze zichzelf heeft overwonnen in moeilijke tijden. Daardoor is ze geworden wie ze nu is; een sterke, krachtige vrouw.
Heeft u ook een zoon of dochter die naar het buiteland wil? Kijk hier voor meer informatie voor ouders of neem contact op met onze High School Specialist. Wil je eer weten over het verhaal van Eline? Lees dan hier Eline's ervaringsverhaal.
